kociakołyska: lipca 2008

wtorek, 15 lipca 2008

Koty 12

Pina ogląda świat za szybą z melancholijną twarzyczką szeroko otwartą na ten wąski zakres rzeczy, które może objąć wzrokiem. Przelatują przez nią jak na dłoni wszystkie poruszenia kociej duszy na widok gołębia czy chociaż wirującego piórka.

Lato

Komarki beznadziejnie buchają zielenią w czarną czeluść podwórka.

Koty 11

Sobótka – a może Pina – robi prasówkę. Kiaroskóro, czyli w światłocieniu wszystkie koty są pręgowane :)

Koty 10

O pożytku pod rozwagę

Znaczną część dzieciństwa
i młodości spędziłem wśród ludzi piszących, poprawiających korekty i oddających się innym zajęciom literackim, prowadzącym rzadko do jakichś godnych uwagi wyników. (...) Z wczesnego zapoznania się
z mechanizmem pisania i druku wyniosłem przekonanie, że nie ma żadnej obiektywnej potrzeby pomnażania olbrzymiej produkcji słowa drukowanego. Nawet najpilniejszy czytelnik nie potrafi wyczerpać wybranego przez siebie programu lektur.
(Jerzy Stempowski, O czernieniu papieru, w: Eseje dla Kassandry)

Pragmata

Z pewnością nie był Owidiusz miłośnikiem prostactwa, topornych sposobów myślenia, przesądów moralnych, życia po bożemu i po chłopsku, frazesu o zacnych przodkach od pługa, co w razie potrzeby dobywali miecza, nie znosił całej tej rzymskiej staroświecczyzny z jej sławetnymi cnotami, które stawiano ciągle za wzór młodym pokoleniom. Uwielbiał cywilizację miejską (…). Kochał niezależność myśli i świeckość obyczaju. Z czasem dopiero zauważył, że ta cywilizacja miejska, choć tak młoda, rodzi już coś, czego jeszcze bardziej nie znosił, mianowicie interesowne sposoby myślenia, skłonność do życia po kupiecku, z wyrachowaniem, pogardę dla wszystkiego, co nie da się wymienić na pieniądz i przedmiot. Twoich poezji na siebie nie włożę, powiedziała Korynna. Jakaż pewność, że poezje nie mają wartości, skoro nie są rzeczami! Korynnie wydawało się to sprawą oczywistą. Poezje można dla rozrywki nawet czytać, ale nie można ich traktować poważnie, jak traktuje się na przykład pantofel. Jestem kobietą nowoczesną, proszę nie nabierać mnie na mrzonki, szanuję pożyteczny wyrób. Wszyscy szanują wyrób, nikogo nie obchodzą skarby ducha, liczy się przydatność.
(Jacek Bocheński, Nazo poeta)

Uniesienia

I oto mamy jakąś sensację… Sensację czasem nie do opisania… A mimo to ileż słów jej poświęcamy! Jakże ją odmieniamy obrazami, ideami, uczuciami, czynami! Jakąż wartką rzeką słów jest ten świat i w jakiż to sposób unosimy się na niej! Wasza jaskinia, wasz cudowny mit… Słowa, słowa, słowa… Powiem wam coś, i powiem słowami, ale potem zamilknę: wszystko, co myśleliśmy, co wymyślimy, co już wiemy i czego dowiemy się w przyszłości, absolutnie wszystko, stanowi piękną książkę, którą piszemy i czytamy wspólnie! I kiedy podejmujemy wysiłek, by odcyfrować i zredagować tekst tej książki… nasze ciało… co robi? Nasze ciało żąda… męczy się… schnie… a wreszcie kruszy się (…) Ale… Jakaż to ciekawa książka! Jak zabawna, i ile w niej słów! Prawda?
(José Carlos Somoza, Jaskinia filozofów)

kociakołyska

wtorek, 15 lipca 2008

Koty 12

Lato

Koty 11

Koty 10

poniedziałek, 7 lipca 2008

Koty 9

niedziela, 6 lipca 2008

Koty 8

Archiwum bloga

O mnie

Co tu robię i tam

Rzeczowo

Po lecę, za wdzięczam

Prawda czy fałsz?

O pożytku pod rozwagę

Czworościan

Ideały?

Pragmata

Interferencje

Uniesienia